Bevallen is een makkie!

Karin & Aloys Koenen

Bevallen is een makkie!

Dat roepen de dames meestal over de mannelijke bijdrage “Die kerels hoeven er alleen maar bij te zitten en af te wachten” Nou, niks is minder waar, tot nu toe heb ik het drie maal mogen meemaken en dat ging natuurlijk bij ons weer drie maal anders dan het normaal zou moeten verlopen.

Mijn eerste zoon had het zo naar zijn zin in haar mooie  buik, dat hij daar drie weken aan vast plakte, drie weken over tijd, wat denk je dat dat met een aanstaande vader doet? Stress alom! Bijna anderhalve maand van “Joh, vandaag kan het wel eens gaan gebeuren! Maar goed na bijna dagelijks op bezoek te zijn geweest bij de vroedvrouw en wekelijks  bij de gynaecoloog was er toch maar besloten om hem op te halen. Daar zit je dan ‘s ochtens om 8 uur in het ziekenhuis, camera in je hand klaar om te schieten en maar wachten! Infuus erin met weeenmotivator! En wat gaat de tijd dan langzaam op het puntje van je stoel! Tussen de middag krijg je een bordje soep en een broodje. Het hoort niet, maar dat bordje soep slurp je in één keer leeg en het brood neem je af en toe een hapje van, want het kon zomaar elk moment gebeuren. Uurtje of drie kwam er wat beweging in! puntje van je stoel word ijsberen door de kamer en heel af en toe naar buiten kijken om maar weer gelijk terug te kijken naar je vrouw die daar heerlijk lag te slapen. Goed spul die weeenmotivator! “Opschroeven dat spul” dacht de gynaecoloog en dat deed hij ook, na een uurtje of twee was het dan zover, uurtje persen en om klokslag zes uur hadden wij een wolk van een baby, geweldig en dan zegt de zuster tegen je”je mag wel even wat foto`s maken hoor”.

Bij mijn tweede zoon ging het totaal anders, als een geroutineerd bevallingsdeskundige weet je wie je moet bellen en hoe te handelen voor als het eenmaal zover is. Helemaal fout dus. ‘S avonds om 8 uur braken de vliezen en je belt de vroedvrouw met de mededeling dat je tot je enkels in het vruchtwater staat! Dat zal wel meevallen had ze gezegd. Zorgt u maar, dat alles klaar staat en bel alvast de kraamhulp ben ik met een half uurtje bij jullie! Ik zet de deur wel open voor je, zei ik nog! Ondertussen had mijn vrouw al een behoorlijke persdrang en begon dan ook al te persen. Met de telefoon in mijn linkerhand en een washandje in mijn rechterhand en toch nog maar een keer de vroedvrouw gebeld, over multitasking gesproken, als het er op aankomt doe je alles tegelijk. Ik ben de sleutel van mijn auto kwijt, maar ik kom wel even op de motor, zei ze. Klokslag negen uur werd mijn tweede zoon geboren en vijf minuten later stapte de vroedvrouw binnen. Zo, dat is snel gegaan, zal ik nu even overnemen van je dan kan je misschien even wat foto`s nemen!

En dan als laatste mijn dochter, na een voorbeeldige zwangerschap was het dan zover s`avonds om elf uur belde ik de vroedvrouw die gelijk kwam. En wachten werd het weer, tot dat ze uiteindelijk zei, ik ben toch bang dat het in een dwarsligging ligt en het lijkt mij beter als u toch maar naar het ziekenhuis gaat misschien kunnen ze het daar nog draaien!  Als een speer alles bij elkaar gezocht, snel in de auto en met een gang van 150 km/uur naar het ziekenhuis. Kamertje gecheckt en wachten op de babydraaier! aha,daar was ze al en ze voelde wat en draaide een beetje en ze voelde weer en draaide weer een beetje en na een half uur zei ze, “Dit wordt heel pijnlijk en moeilijk dus eigelijk stel ik voor om toch maar te kiezen voor een keisersnede, bent u nuchter heeft u nog wat gegeten vanavond? Ja, wij hebben gewoon gegeten vanavond. Welnu, dan moeten wij nog even een paar uurtjes wachten! En wachten weer! Na een paar uurtjes ging ik maar eens vragen wanneer wij aan de beurt waren! Helaas was het antwoord alle operatiekamers zijn vol i.v.m. de vele spoedgevallen, het kan dus nog even duren. Totdat ‘s middags de hartslag van mijn dochter danig achteruit liep dat het zorgwekkend werd. Jullie gaan met spoed naar de operatiekamer er wordt op u gewacht, was de mededeling!  Één en al stress weer! Als een speer naar de operatiekamer, ruggeprik en snijden maar, binnen twintig minuten een wolk van een dochter. Foto’s gemaakt en terug naar de zaal waar mijn vrouw gelukkig alleen lag, eindelijk rust in de tent. En wat doe je als je rust hebt? Dan ga je het hele avontuur eens overdenken en dan denk je. Wat is bevallen toch een hoop gedoe, maar wat is die beloning groot en omdat je door vermoeidheid een  emotioneel  wrak bent pink je een traantje weg en besef je dat het elke keer weer anders kan zijn en dat je eigelijk harstikke rijk bent met drie mooie gezonde kinderen. Daar hebben wij als vader toch maar weer mooi voor gezorgd!

Aloys Koenen Columnist Langedijkers