De middelste ben Ik! 

Brand gevaar!

In de droogste tijd van 1980  zaten wij met zijn allen als dienstplichtig soldaat op oefening,  zodat wij in tijden van nood de gewonden en erger van het slagveld konden halen. Wij waren dan ook de 176 ziekenauto compagnie. De elite als het ging om gewonden transport, tenminste dat werd er vertelt.  Nu waren wij soldaten allemaal dienstplichtig in die tijd op wat leidinggevenden na dan. Iemand moest de chaufeurs en verplegers toch een beetje in het gareel houden. Zo ook deze keer, onze sergant een mannetje van één meter vijftig had de leiding over ons en beveelde ons, om absoluut geen brandende sigarette peuken weg te schieten i.v.m. het brandgevaar en niet geheel onbelangrijk de vijand zou je zo heel gemakkelijk  kunnen lokaliseren met alle gevolgen van dien. Dat zei ie niet één keer, maar dat schreeuwde hij de hele dag door. Maar aangezien wij grote rode kruizen op onze auto`s hadden staan en wij in principe onschendbaar waren, want wees nou eerlijk, je schiet niet op ambulances en medisch personeel, hoogstens om een beetje te oefenen, aldus onze opvatting toen.  Dus er vloog regelmatig een brandende sigarette peuk door de lucht en het aller leukste was dat als je deze vlak langs de sergeant kon schieten,  hij gelijk omkeek en  gilde “JA, WIE SCHIET DIE BRANDENDE PEUK DAAR WEG!!! Dan wisten wij van niks of we wezen allemaal naar elkaar, en begreep hij weer een beetje dat we allemaal dienstplichtig waren en dan bond hij weer een beetje in.

Die avond moesten we ons verdekt opstellen, midden op de hei, en dat moest zo dat we mekaar konden zien en we mochten vooral geen geluid maken en geen sigaretten peuken wegschieten, we mochten ons niet prijsgeven aan de vijand. Als kinderen die te vroeg naar bed waren gestuurd werd er eerst nog een uurtje gekletst en gelachen totdat uiteindelijk iedereen stil werd en zichzelf ging afvragen wat hier nu het belang van was.

Tot er opeens  een lichtkogel werd afgeschoten vlak boven onze hoofden zo`n mooi grote rode vuurbal en er eentje opsprong en riep “HÉÉÉ, WIE SCHIET DAAR ZIJN BRANDENDE SIGAAR DOOR DE LUCHT!! Bleek dat we een spelletje deden en dat we dit dus min of meer dik verloren hadden. Ik vraag me af of de tegenpartij zich dit voorval nog kunnen herinneren. Ik wel!

Aloys Koenen Columnist Langedijkers